Wiersz ze zbioru: Rzeczniowskie notacje
ten park do czasu wypełniał dobrze swą posługę
w dolinie rzecznej po obu stronach wody
jak nikt rozumiał nasze osobne ścieżki
nagłe podrygi gniewu i dzikie radosne tańce
znał dziecięce sekrety powierzone jedynie pniom
klonowym liściom i wierzbowym witkom
butna młodość znaczyła czasem w nim ślady
gdy umykała przed nazbyt dorosłym światem
zanim stał się królestwem wron
zrzucających na nas memento
wznosił ręce ku chmurom i wyrastał z tego co ziemskie
Opowieść zgłoszona na konkurs Gawęda Regionalna GiPBP w Rzeczniowie przez Aleksandrę Kocjan, uczennicę kl. VI PSP w Rzeczniowie, Rzeczniów 2003.
W naszej miejscowości w Rzeczniowie znajduje się bardzo stary kościół. Fundatorami tej świątyni była rodzina Małachowskich.
Był to ród zamożny. Ziemie ich ciągnęły się aż pod Częstochowę. Rodzina ta na skraju swej ziemi w Koniecpolu oraz w Rzeczniowie postanowiła wybudować świątynie. Miały to być dwa identyczne kościoły w kształcie krzyża. Lecz człowiek, który miał zbudować kościół w Koniecpolu uznał, że będzie on za duży i zmniejszył jego rozmiary o pół metra. Według tych planów zbudowano kościół. Mijały miesiące. Budowa była w końcowej fazie. Główny nadzorca budowy wszedł na dach kościoła, aby dokonać ostatnich poprawek. Spojrzał z góry i dostrzegł nadjeżdżającego na koniu pana Małachowskiego. Przestraszył się, że może być ukarany za pomniejszenie kościoła i spadł z dachu. Równo rok po tragicznej śmierci budowniczego w nocy dookoła kościoła pojawiły się paliki znaczące jego pierwotne rozmiary. Nikt nie wiedział, kto je powbijał, lecz chodziły słuchy, że zrobił to duch zmarłego budowniczego. W koniecpolskim kościele zachował się obraz przedstawiający jeźdźca na koniu oraz mężczyznę leżącego przy końskich kopytach. Nieznany malarz uwiecznił na płótnie ową historię.