przebudzenie - Majka Sotowicz

  Wiersz ze zbioru: Słowa jak motyle

 

 Muśnięciem ust swoich

budzisz mnie co ranka

na stoliku z kawą

chińska filiżanka

 

śni moje ciało

pieszczotą rozmarzone

ktoś jeszcze tak pięknie

budzi swoją żonę? 

 

 

 

ziemia trudnego spokoju - Waldemar Balcerowski

 Wiersz z tomu: Rzeczniowskie notacje

tu równinnie płasko jak po stole

że równiej – myślisz – bardziej prosto spokojniej

być już nigdzie nie może

 

ale im równiej tym częściej źdźbło trawy

staje się roztrzaskanym drzewem

i wiatr zbiera coraz większą burzę

na tej ziemi niegłaskanej przez los

 

więc ci z jednostajnych równin

których pofałdowane życie

to pasmo niekończących się urwisk

tęsknią do łagodnie wyżłobionych dolin

do cichych i przyjaznych nizin

 

wyglądają jak kamień rwącej rzeki

popękani z oszlifowaną przez piach

i wodę krawędzią własnej dumy

 

długo nie są gotowi aby dla siebie od nowa

odczytać pismo łąk i lasów

by spojrzeć ufniej w światło

pulsujące nad ziemią trudnego spokoju

 

Jak to jest? - Wanda Chodorowska

 Wiersz ze zbioru: Myśli Rymowane

 

Jedne drzewa w lesie zawsze się zielenią,

A inne swój wygląd zmieniają jesienią.

Brzoza wabi wiosnę urokiem, a potem

Blednie, żółknie, potem sypie złotem

I zostaje goła, a wiatr jej warkocze

Smaga i szarpie, targa i łomocze.

Osika już w lecie furkocze i drży.

Nigdy nie wiadomo czy boi się czy drwi?

Udaje, że się boi, trzęsie się ze strachu?

Szybko zrzuca liście i stoi zadumana,

Jakby już od rana była wciąż przegrana.

Inne leśne piękności: olchy, wierzby, dęby

Też się wciąż przebierają: żółkną i rudzieją,

Czerwienieją, szarzeją i zrzucają liście,

By na końcu świecić gołą beznadzieją.

Pospolita sosna - czy lato, czy zima

Uściskiem korzeni swoje piaski trzyma.

Oszczędnie korzysta z wilgoci i słońca,

Bo wie, że wytrzymać tak musi do końca.

Rodzi listki wąskie, twarde jak igiełki

I wszystkie szanuje jak cenne perełki.

Kiedy czasem musi z którychś zrezygnować,

To jeszcze rozmyśla jak je uratować.

W lesie widać dużo tej różnorodności

Ale jeszcze więcej wśród ludzi inności,

Bo ludzie tak samo jak drzewa liściaste:

Jedni z wiekiem zmieniają poglądy, nastroje,

A inni tak, jak sosna: "zawsze wiedzą swoje".

Jedni się stosują do epoki, klimatu i mody,

A inni korzystają z własnego rozsądku,

Honoru, sumienia i ojców urody.

 

                                    Warszawa, 2004.09.23

 

 

Majster - Elżbieta Sobólska-Majewska

 Wiersz z książki: Wiersze Ciotki Trzpiotki

                                             Dla Eryka

Tu odkręcę, tam przykręcę

Ciągle mam zajęte ręce.

Tu przykleję, tam ułamię

Tyle pracy czeka na mnie!

Tu zepsuję, tam naprawię

Cały dzień się dobrze bawię.

Jestem majster co się zowie!

Tyle spraw na mojej głowie!

 

 

Skarb - Sławomir Chmielewski

  Wiersz ze zbiorku: Moje piekło i niebo

 

Cóż ważniejsze jest na świecie

Jak nie nasze cudne dzieci

To jest najpiękniejszy skarb

Piękniejszy od wszystkich barw

Czy ktoś znajdzie coś droższego

Od małego dziecka swego

Który brylant co się świeci

Może nam zastąpić dzieci

Te brylanty sznury pereł

I najczystsze złoto szczerze

Co zastąpi miłość dziecka

Czy to synek czy córeczka

Jakże one życie umilają

Kiedy przy nas dorastają

Patrząc na swoje pociechy

Ile doją nam uciechy

Tylko dla nich wszak żyjemy

Do nich co dzień się śmiejemy

 A radości i miłości

Uczą ns aż do starości

Tyle ciepła dają nam

Dla tatusiów swych i mam

To najdroższy w świecie skarb

One wszystko w życiu wart

Chcecie wierzcie albo nie

Ja to wiem mam córcie dwie

Dla was piszę to córeczki

Bo was kocham me laleczki

Gdy każda z was już będzie mamą

Pewnie pomyśli tak samo

I swym dzieciom wtedy powie

że dziadek Sławek to był dobry

człowiek

światło nadziei - Majka Sotowicz

 Wiersz ze zbioru: Słowa jak motyle

 

zrywam z kalendarza

kartki wczorajszego życia

z ramion zrzucam

suknię szarych wspomnień

oblekam nową utkaną z jutra

światło nadziei już

całą mnie rozpromienia

 

 

 

nad obrazem Jadwigi Walker - Waldemar Balcerowski

 Wiersz ze zbioru: Rzeczniowskie notacje 

 znajomym wspaniałym Bibliotekarzom

wieś czytała

rzeczywistość wypełniała ramy obrazu

jak jasne wnętrza

wynajętych pokoi

drewniane półki

pełne zaczytanych książek

róże swojskiej wilgoci

kwitnące na powierzchni stron

niosły intensywny zapach jutra

za oknem czytelni

rżały mechaniczne konie

a słup energetyczny ten współczesny Don Kichot

toczył bitwę z mrokiem

 

 

Ty - Sławomir Węgrzecki

Gdybym tak z Tobą

zatańczył dziś walca

psotna kobieto z mych

dzisiaj wyśnionych snów?

Gdybym przy Tobie szedł

boso, na samych palcach

czy zachwycona będziesz

swą rękę podasz mi znów?

Czy położysz dłoń na ramieniu

spojrzysz radośnie w oczy

i chłonąć będziesz czule

jak walc płynnie się toczy?

Daj znać uściskiem palców

rozwichrzonymi włosami

ja zaś roztoczyć Ci mogę

niebo gwiaździste nad nami...

 

Pora spać - Elżbieta Sobólska-Majewska

Wiersz z książki: Wiersze Ciotki Trzpiotki

 

Pod podłogą, pod bukową

Mieszkał krasnal z krasnalową.

Wiodą życie znakomite

Pełne przygód. Chociaż skryte.

Lubią jabłka i okruszki

Oraz... skubać moje nóżki.

Czasem szczypną w piętę lewą

Czasem połaskoczą prawą.

Delikatnie dają znać:

Pora spać!

 

Mój człowieku - Sławomir Chmielewski

  Wiersz ze zbiorku: Moje piekło i niebo

 

Jak możesz mój człowieku

Życiem swym tak szastać

Pan miłuje cię od wieków

Ty zaś w pychę obrastasz

Nie modlisz się mój człowieku

A z Bogiem się spoufalasz

I narzekasz od wieków

Wciąż się tylko użalasz

Do świątyni mój człowieku

Idziesz gdy jesteś w potrzebie

Zdaje ci się od wieków

Że już miejsce masz w niebie

To dla ciebie mój człowieku

Pan Bóg stworzył ten świat

Więc dlaczego od wieków

Brata zabija brat

Porzuć wszystko mój człowieku

zwróć się tylko do Boga

Tylko taka od wieków

Jest jedyna twa droga

Pomyśl tylko mój człowieku

Ile serce ma Bóg

że tak kocha od wieków

Tak miłuje swój lud.

słowo - Majka Sotowicz

Wiersz ze zbioru: Słowa jak motyle

 

wymówione słowo

znalazło odbiorcę

szczęśliwe

że nie zapadło w ciszę

w bolesnym bezruchu

 

szkic wieczorny - Waldemar Balcerowski

Wiersz ze zbioru: Rzeczniowskie notacje

 

 o zmierzchu bogowie pracy

zmierzają ku polnym trakom

już krew płynąca w głębi ziemi

łączy się z chłodem nocy

więc jadą wozami w mgielnym korowodzie

ich ciała silne za młodu

łopoczą na lekkim wietrze

ich twarze jak wykute w brązie

i tylko spierzchnięte ręce

szukają okruchów chleba

w kieszeniach drelichowej kurtki

Pęknięte serce Marcysi - /bea/

Opowieść zgłoszona na konkurs Gawęda Regionalna GiPBP w Rzeczniowie. Rzeczniów 2003. 

 

 

Było piękne lato. Słońce wyzłacało zboża, a chłopi zwozili ostatnie siano. We dworze Małachowskich nikt nie myślał o tym, co działo się na zewnątrz. W wielkiej sypialni było ciemno. Wszystkie okna były zasłonięte, tylko przez niewielką nieosłonioną część okna sączyło się letnie słońce.

Promienie padały na wielkie łoże, na którym spoczywała wojewodzina krakowska Kordula Małachowska. Posłano już po księdza bo nikt nie dawał jej już długich chwil życia.

toteż na dziedzińcu niecierpliwie wyczekiwała na niego największa powiernica pani Korduli - jej mamka, stara Marcysia. Cicho szeptała słowa modlitwy. Bała się o swą "małą dziewuszkę".

Alejką od kościoła koło stawów jechała już bryczka, widać ją było z oddali. Za chwilę przed dworkiem wysiadł ksiądz Nowakowski.

Nikt nie wyrzekł słowa, ale wszyscy cicho podążali za nim. Ksiądz wstrzymał ich ruchem ręki przed drzwiami pokoju chorej. Był tam dobre dwa kwadranse. Pan Małachowski cicho przechadzał się po korytarzu z miną pełną boleści. Oczekiwano. Żona cię wzywa - rekł ksiądz do Małachowskiego wychodząc. Pani chciała pożegnać się ze wszystkimi i teraz dały się słychać zawodzenia.

Uciszał, uspokajał ksiądz Nowakowski.

-Dajcie jej odejść bez żalu. Kochaliście ją, ona was też.

-Dajcie spokój.

Ucichły szlochy, ale zebrani ze smutkiem patrzyli na mamkę Korduli, jej powiernicę. Bowiem teraz ona miała wejść do swej pani. Serce starej kobiety zabiło niespokojnie. Stała daleko od innych zebranych, zgięta ciężarem lat i tego co ma przeżyć za chwilę. Weszła. Pani Małachowska leżała blada, mizerna. Choroba zostawiła ślady na tej pięknej i łagodnej niegdyś twarzy. Ból wykrzywił jej rysy. Marcysia chwyciła rękę swej pani. Ucałowała ją gorąco, przygarnęła do policzka. Łzy powoli spływały jej po twarzy.

-Cóż to Marcysiu - wyszeptała Kordula drżącym głosem.

Wyciągnęła rękę, by pogładzić siwe włosy swej mamki.

-Płaczesz?

-Nie moja kochana, to nie ja to serce. ono boli najbardziej. Przypominam sobie Ciebie małą kruszynę, którą karmiłam własną piersią, a teraz na co mi przyszło patrzeć - załkała.

-Nie płacz, dobrze mi było z wami, z tobą, może spotkamy się tam..., a teraz twoje łzy tak bardzo mnie bolą.

Stara Marcysia stłumiła szloch. Popatrzyła na swoją panią załzawionymi oczami. Do pokoju weszli zebrani za drzwiami. Pani Małachowska umierała. słońce było jeszcze wysoko, gdy w ciemnym pokoju zaczęto modlitwy za duszę zmarłej. Pogrzeb zaplanowano na 3 lipca. Ale następnego dnia okazało się, że trzeba wyprawić dwa pogrzeby. Bowiem służba znalazła w małym pokoiku starą Marcysię.

Jej twarz była spokojna, spotkała już swoją panią.

Dziś w kościele w Rzeczniowie oglądać można rzadkiej piękności pomnik oparty o północną ścianę kościoła. Ponad pomnikiem, mającym w górnej części ujęty w owalną ramę portret zmarłej pani, rozpościera się płaszcz.

Na lewo pogrążona w smutku siedzi niewiasta - piersi ma odsłonięte. Ma ona, jak niesie tradycja przypominać mamkę Małachowskiej, której na wieść o śmierci pani pękło serce.

Napis na tabliczce przy pomniku brzmi:

Korduli Małachowskiej

Wojewodzinie Krakowskiej

Jana Sochockiego starosty Krzeszowskiego

i Teresy z Czernych córce

Gdy po latach 53 życia a po 34 małżeństwa

w Rzeczniowie dnia 1 lipca R. po 1789

do wieczności została zawołana

mąż smutny, ukochanej żonie kamień ten

i ku pamiątce i ku wzbudzeniu westchnienia

wiernych przechodzących

postawić kazał

 

Nie w sosie - Elżbieta Sobólska-Majewska

 Wiersz z książki: Wiersze z rękawa

 

- Od rana - mówi mama -

jesteś nie w sosie...

 

- Nie mam sosu w kieszeniach,

w butach, za kołnierzem.

Po prostu, na kanapie sobie leżę.

Nie mam ochoty na zabawy ani psoty.

I wszystko mam w nosie!

 

To znaczy, że jestem nie w sosie?!

 

Trzy dwuramienne krzyże - /bea/

Opowieść zgłoszona na konkurs Gawęda Regionalna GiPBP w Rzeczniowie. Rzeczniów 2003.

 

Kiedy ucichła bitwa rzeczniowska (6 maja) u Czachowskiego nastąpiło poruszenie. Powstańcy byli zmęczeni walką, ciągłe utarczki z moskalami dawały im się we znaki. "Bitwa rzeczniowska wywołała szemranie. Wielu Galicjanów zażądało urlopów, jakoż opuścili obóz Bartoli, Julisz N. i inni." Czachowski został w smutnym i opłakanym położeniu. Przez gościńce Grabowca i Rzeczniowa ciągnęli oberwani, głodni i zmęczeni powstańcy, którzy nie chcieli już walczyć. Byli i tacy, których trawiła choroba, gorączka. Do miejscowego przytułku trafił stary powstaniec, leżą na posłaniu majaczył, wzywał swoich bliskich. Nikt nie znał jego nazwiska, ale umiano też mu pomóc.Chory zmarł nad ranem. Nikt wtedy nie przypuszczał, że to będzie początek nieszczęścia dla tych okolic. Z tym powstańcem przywędrowała do Rzeczniowa zaraza cholery. Niestety śmierć zaczęła zbierać żniwo. Umierały dzieci, dorośli też nie umieli przeć się chorobie. Zaraza brała żniwo. Umierały dzieci, dorośli też nie umieli oprzeć się chorobie.  Z mnogością zachorowań nie radzili sobie ludzie, nie pomagały żadne leki, przystawianie pijawek, krwawe bańki też nie skutkowały. Odgórne zarządzania służb medycznych, "okadzanie pomieszczeń przy zamkniętych drzwiach i oknach, następnie wietrzenie takowych przez trzy dni", wyścielanie pomieszczeń gałązkami drzew żywicznych - jodły, świerku, jałowca nie doprowadziły do zmniejszania zgonów.

Ludzie zaczęli się gorliwie modlić. Ci, którzy pozostali przy zdrowiu i mogli na chwilę choć opuścić swych bliskich zbierali się w kaplicy św. Restytuta prosząc swego patrona o pomoc i odwrócenie zarazy. Do najbardziej gorliwych i nieustających w modlitwie należała mała dziewczynka. Straciła już braci, umarł też ojciec. Matka zaś leżała od kilku dni, walcząc z chorobą. dziewczynka postanowiła spędzić noc na modlitwie i nocnym czuwaniu przed obrazem świętego, gdzie na zasuwie znajdowało się również Przemienienie Pańskie. Tak bardzo pragnęła, by ktoś pomógł wyrwać choć matkę ze szponów choroby. Znużona modlitwą zasnęła przed ołtarzem. rano nie wiedziała, czy to jawa, czy też sen, ale coś kazało jej wyjawić księdzu swoje widzenie. Już tego ranka pozostający przy zdrowiu mężczyźni wykonali trzy dwuramienne krzyże. Postawiono je przy drogach w Rzeczniowie, na Jelankę i na Grechów. Wieczorem ruszyła pierwsza procesja, tak było przez cały czas, codziennie aż do momentu ustąpienia zarazy. Mówiono później, że ta prorocza wizja uratowała wiele istnień i na zawsze odpędziła tę okropną chorobę. Wiara tej małej dziewczynki, gorące modlitwy wszystkich mieszkańców sprawiły, że nie tylko choroba ustąpiła, ale również umocniła się wiara ludzi w Boga. O zdarzeniach tych pamiętają rzeczniowiacy po dzień dzisiejszy uczestnicząc w corocznej pielgrzymce dziękczynnej do Ciepielowa na odpust św. Restytuta. Z trzech dwuramiennych krzyży, pozostał jeden, a na miejscu drugiego postawiono betonową kapliczkę.