Wiersz z książki Myśli Rymowane
Człowiek podobnie jak woda
Falą pokoleń przepływa.
Tutaj brzeg wznosi, buduje,
A tam rujnuje i zrywa.
Młodość skały z gór znosi
Głośnym, wartkim strumieniem.
Starość, jak rzeka nizinna
Płynie cichym marzeniem.
Woda zaś wciąż pracuje
Ta rzeczna czy lodowa,
Morska czy źródlana,
Potokowa czy ściekowa...
Włąsną energią pomaga,
Tysiące turbin porusza,
Przed głodem i śmiercią ratuje
W czasie długotrwałej suszy.
Woda karmi i poi,
Woda chłodzi i rosi,
A na każde życzenie
Z lądu na ląd przenosi.
Woda, nawet kranowa
Czyści, pierze i zmywa
Lecz czy nigdy nie broi?
Zawsze nas uszczęśliwia?
Nie zabiera nam bliskich?
Mieszkań nam nie zalewa?
Nie zatapia czasem całego
Dorobku życia ludzkiego?
Więc mamy tylko dlatego
Porzucić wodne fale?
Zerwać odwieczne więzy
Mieć wieczne pretensje, żale?
O t, że woda nie zawsze
Jest pitna i kryształowa,
e bywa mętna, przeciętna
Potopowa czy gradowa?
Nie zapomnijmy, że woda
To nasze szczęście i zdrowie
I - że z nią nam jest po drodze,
Bo - bez ...
czekają nas strumienie łez.
Warszawa, 2007.01.17