Wiersz ze zbioru: Rzeczniowskie notacje
oczy matki wpatrzone w krajobraz wojny
wówczas pożar ogarnia zachodnią stronę nieba
z ziemią idzie procesja widm lęku niedostatku i śmierci
mała dziewczynka pośród niemieckich żołnierzy
prowadzi za rękę ojca mojego dziadka
używając wraz z nim niewinnego postępu
oboje wracają do swego domu
starsi o jeden przeżyty dzień
Wiersz z zbioru: Myśli Rymowane
Wierzyłam, że kiedyś choć trochę
Swoim dzieciom nieba przychylę,
Ale nie sądziłam, że mój syn
Dla mnie przychyli go aż tyle...
Że to on mi starość osłodzi,
Otuli ból i ukołysze,
Że świat mnie jeszcze zaciekawi,
Że go zrozumiem i usłyszę!
Żal mi tylko, że nie mogę
Odwdzięczyć się synowi,
Więc choć przy imieninach
Muszę to powiedzieć Mareczkowi.
Mama
Warszawa, 2012.04.25
Wiersz ze zbioru: Rzeczniowskie notacje
remizo twój dobrze znajomy głos
rzadko był nam przyjazny
to przenikliwe larum
podnoszące nocą ciemniejszą
niż nasze lęki
wnikało w najgłębsze połacie snu
i potrząsało ciałem
wstawaj wstawaj pobudka
krzyczało coś wniebogłosy
w środku sennego wyraju
i ledwie spodnie chwytając
biegliśmy w panicznej trwodze
przez domy na place i drogi
a wtedy twój śpiew milknął
wobec łuny czyjegoś nieszczęścia
i wiatr przynosił niemej ciszy swąd
Grafika: Magdalena Kruk "Żywioły"